زاهدان، شهر مهر و دوستي


 

نويسنده :بيژن شهرامي




 
من زاهدان هستم، مركز استان پهناور سيستان و بلوچستان كه با وسعت 181575 كيلومتر مربع در جنوب شرقي ايران اسلامي واقع شده و جمعيتي نزديك به دو ميليون و پانصد هزار نفر را در خود جاي داده است. استاني با آب و هواي گرم و خشك و در بردارنده مناطقي مانند زابل، خاش، سراوان، ايرانشهر، نيك شهر، چابهار، كنارك و ميرجاوه كه ضمن مجاورت با درياي عمان با كشورهاي افغانستان و پاكستان نيز همسايه است ؛ استاني كهن كه عليرغم كمي بارندگي، بهره مند از كشاورزي، دامپروري، باغداري و صنعت هم مي باشد.
آري من زاهدانم، شهري تقريبا نو بنياد با مرمي شيعه و سني كه سال هاست برادروار در كنار هم زندگي مي كنند و در غم و شادي ها شريك يكديگرند.
راستي من و ديگر نقاط استان بهره مند از آثار تاريخي و ديدني بسياري هستيم از جمله، قلعه سام، قلعه تيمور، كاروانسراي رباط شوره گز، مسجد شاه علي، زيارتگاه ملك سياه، عمارت اداره پست قديم، كوه تفتان (خاش)، درياچه هامون (زابل)، شهر سوخته (زابل)، امامزاده سيد غلام رسول(چابهار)، آتشكده كركو(زابل)، كوه خواجه (زابل)، منطقه حفاظت شده بزمان (ايرانشهر)، مسجد جامع تيس (چابهار)، مناره قاسم آباد (زابل) و رودخانه باهوكلات(ايرانشهر).
اين را هم بگويم كه چه بلوچستان كه نام قديمي اش مكران بوده و تاريخ چند هزار ساله دارد و چه سيستان كه نامش برگرفته از قوم آريايي سكاهاست و ديرينگي خاص خود را دارد فرزانگان بسياري داشته و دارند از جمله رستم پهلوان بزرگ ايراني، يعقوب ليث صفاري از حاكمان قديم منطقه و نيز حضرت آيه الله العظمي سيستاني و...

در ادامه ذكر چند نكته را ضروري مي دانم:
ـ استان ما پهناورترين استان كشور است

ـ كشور همسايه، پاكستان هم استاني به نام بلوچستان دارد.
ـ بادهاي صد و بيست روزه منطقه ما مشهور است

ـ قرار است بخشي از گاز صادراتي كشور از خط لوله اي كه از استان ما خواهد گذشت به پاكستان و حتي هندوستان صادر شود. اين خط لوله را خط لوله صلح و دوستي ناميده اند.
ـ رودخانه هيرمند كه از كوه هاي افغانستان روان است و نيز رود سرباز مهمترين رودخانه هاي استان ما به شمار مي آيند.

ـ‌آتشفشان تفتان در استان ماست و ازدهانه اش دود و بخار بيرون مي آيند
در پايان آرزو مي كنم به ديدنمان بيايي و از سوغات هايمان كه عبارتند از موز، انبه، ماهي و هم چنين گليم، قالي، حصير، سبد، سوزن دوزي و سكه دوزي نيز همراه خود ببري.
مرجع:ماهنامه مليکا 44